Café The Jack: Je hebt rock, je hebt metal en je hebt Niek

“Er was niet meer zoveel aanbod in de stad”, zegt Niek van Rixel (40), die juist op dat moment Café The Jack op Stratumseind opent. “Met het idee van een Radio Veronica-achtig rockcafé. Ik was toen 25 jaar en had geen flauw benul van ondernemen. Wél kon ik plaatjes draaien, tappen, slap ouwehoeren en hard werken. De eerste jaren wel honderd uur per week.”

Nieks harde werk is goed terug te zien in Café The Jack. Hij timmerde de boel letterlijk bij elkaar. Van de uitklapbare leuningen aan de muur en de bar, de doorzichtige koelkasten met meer dan honderd soorten speciaalbier, tot het podium rechts in de hoek. Op dat podium is plek voor bands van ‘hardere’ gitaarmuziek: hardrock, emo, metal, hardcore, punk, en al hun subgenres.

De aankondiging voor het aankomende feest op derde kerstdag, op de site van het café spreekt boekdelen: ‘It’s beginning to look a lot like… F*CK THIS!’. Moshpits gegarandeerd. Tegelijkertijd zijn het juist de lieverds die hier vaste klant zijn, zegt Niek, geplaatst op een barstoel in het vroege middaguur. “Er is nooit gezeik, we hebben zelfs geen portier nodig. De sociale controle is groot. Mensen zeggen tegen hun kinderen die op Stratumseind gaan stappen: ‘Als je je als meisje niet prettig voelt, ga dan naar The Jack.’”

Wat ook opvalt, is dat het café relatief smal is. Volgens de eigenaar voegt dat juist toe aan de sfeer bij drukbezochte optredens. “Dan klapt het erop! Mensen kruipen tegen het plafond omhoog, artiesten gaan over de bar… De tent ontploft. Ja, dat is facking gaaf. Met carnaval gebeurt precies hetzelfde… Maar dat is facking verschrikkelijk, met die muziek.”

Nu, vijftien jaar na de opening, staat The Jack bekend als hét hardrockcafé van Eindhoven. Eentje waar nooit een portier voor de deur staat. Nee, het is een ‘familiegebeuren’, zoals Niek het noemt. De jonge generatie, die met hun ‘spijkerjackies’ binnenkomt en zich mengt met de ‘kale koppies’, die decennia terug met een lange haardos in diezelfde spijkerjackies in de Dynamo-kelder stonden. Zowel voor, als achter de bar.

“Jong en oud loopt hier allemaal door elkaar”, zegt Niek. “En dat matched gewoon. Ergens is de rock- en metalmuziek niet zo trendgevoelig. Het is tijdloos. Natuurlijk zijn er genres die de laatste paar jaren weer naar voren komen, zoals de emo-scene. Maar de basis blijft hetzelfde. Iron Maiden, Metallica, AC/DC… Dat wordt door jong en oud gewaardeerd.”

“Het hele doel van The Jack is dan ook om mensen bij elkaar te brengen en daar een familie van te maken. We willen een huiskamer zijn voor mensen die ook buiten het café met elkaar optrekken. Een community opbouwen die alle kleuren heeft. Dat is altijd mijn drijfveer geweest.”

Dat Niek voorheen die honderd uur per week in het café stopte, is opeens geen heel gekke gedachte meer. Naast dat hij nagenoeg in zijn eentje het café runde, deed hij zijn stinkende best om bij The Jack te een familiegevoel te smeden. “Met pubquizzen, bandavonden, proeverijen en barbecues, tot metal-bowlingenavonden en busreizen naar festivals…”

Die familie kwam er. Bewijs daarvan is de coronaperiode. Waar menig café nog niet het niveau van sociale verbinding heeft bereikt van vóór corona, kwam men bij Café The Jack, ondanks de afstand, juist dichter bij elkaar. “Ik heb altijd gezegd dat ik iedereen in dienst wilde houden, maar ik vroeg er ook iets voor terug van het personeel.”

En dus richtte Niek tijdens de lockdowns een radiostation The Jack op. “Dat was allemaal houtje, touwtje, met telefoons die aan elkaar aangesloten werden met vijf computers… En het personeel was erbij. Dan gingen we elke keer met twee, drie man uit de community radio maken. Met beeld erbij en al. Eerst zaten er veertig man in de chat, dat vonden we al veel. Uiteindelijk hadden we honderden mensen die iedere avond luisterden.”

Naar de radio-uitzendingen luisterden ook vrienden van vrienden, of gezelschappen die op de achtergrond de radio aan hadden staan. Maar ook veel mensen die alleen waren en zo toch de connectie met elkaar vonden. “Via de chat, of door in te bellen op de radio. Dat was super gaaf. Het deed ons allemaal goed.”

Ook bouwde Niek zijn Caddy-bestelbusje om tot een ‘zorgbus’. Hij kortte een biertafel in op anderhalve meter en stopte die samen met twee krukjes in de bus. Ook laadde hij de bus vol met speciaalbier en nam hij een kleine DJ-booth mee. “Dan kon je mij bestellen”, zegt hij lachend. “Ik zette een kruk voor je deur en ging zelf op anderhalve meter zitten. Dan kon je nummertjes aanvragen en praten over het leven. In die periode zag je dat er veel mensen tegen de muur liepen. Vaak was dat een leegloop van emoties, omdat ze eindelijk weer eens iemand fysiek konden zien.”

Of dat niet een beetje heftig was, al die verhalen aanhoren? “Fucking slopend”, antwoordt Niek. “Als barman hoor je natuurlijk ook allerlei verhalen van mensen, maar die filter je er achter de bar toch net wat makkelijker uit. Dit was wel echt next level.”

Je hele hart en ziel in een café stoppen is uitputtend. Toen Niek in 2018 zijn schouder brak, was dat letterlijk een geluk bij een ongeluk. “Toen ik moest rusten, kreeg ik een helicopterview. Ik leerde dat ik niet alles zelf hoef te doen en nam personeel aan. In plaats van twintig balletjes hooghouden, werden dat er tien. Zo werd het ook nog eens leuker. Maar ik ben blij dat ik de eerste acht jaar naar mijn eigen wijsheid luisterde. Als ik naar alle mensen had geluisterd die zeiden: ‘Weet je wat jij zou moeten doen?’, dan was het café nooit geworden zoals het nu is.

Achter de bar klinkt geklus. Dan komen de lange haren van Henk van der Laars (57) boven de bar uit. Naast zijn bezigheden als geluidstechnicus, gitarist en componist bij de Eindhovense power metalband Elegy, is Henk de linkerhand van Niek. Nagenoeg vanaf het begin van het café, was hij erbij.

Na twee dagen werk als geluidsmixer bij The Jack, trok hij in op de bovenverdieping. Nog steeds woont hij boven het café, waar hij in loondienst is. “Henk is niet alleen kind aan huis. Maar ook de oom en opa voor de jongeren die hier komen.”

Zijn energie steekt Niek al een poos niet meer in het organiseren van busritjes van cafégangers naar festivals - ‘Dat is helaas onbetaalbaar geworden’. En ook bandoptredens worden voor de kroegbaas steeds duurder. “De marges waren vroeger veel hoger in de horeca. Nu is het heel moeilijk om livemuziek aan te bieden en daarin een leuke cent mee te geven aan de bandleden en de geluidstechnici. Zelf verwacht je nooit iets te verdienen aan zo’n avond. Daarom zijn we heel blij met de samenwerking met Effenaar. Zij verzorgen de boeking en marketing voor bepaalde bands die hier komen optreden.” Een voorbeeld van die samenwerking is de band FEMME FUGAZI, die volgende week zaterdag in The Jack optreedt. "Garage-postpunk van Hollandse bodem”, zegt Niek. “Daar kijk ik erg naar uit.”

Ook heeft Niek sinds 2021 een compagnon, Alvin Dooms. “Alvin is kneiter sterk aan de achterkant”, zegt Niek. “Zodat ik me meer kan focussen op de voorkant, maar ook met de behoefte om te groeien.” Zo nam het tweetal vorig jaar de horeca over in de onderverdieping van de Eindhovense muziekhub PopEi, en doopten het nieuwe café-restaurant om tot PopEi The Pub. “Hier hebben we de horeca uit handen genomen om dit naar een hoger niveau te tillen”, zegt Niek. “Jarenlange ervaring met het combineren van horeca samen met live muziek vallen daar mooi op z’n plek.”