Op Comic Trip met Sylvie Kreusch: “Volwassen worden is misschien wel mijn grootste angst”

"Ik wist altijd al dat ik op een podium wilde staan,” begint Sylvie. "Vanaf het moment dat ik kon lopen, stond ik voor de spiegel te performen.” Met name Franse muziek zat er al vroeg in. Een invloed die je duidelijk ook terughoort in de retropopsongs op ‘Comic Trip’, met een dikke knipoog naar 60’s en 70’s iconen als Jane Birkin, Brigitte Bardot of Serge Gainsbourg.” Maar ik had ook een enorme Britney Spears-fase en wilde dolgraag meedoen aan Kinderen voor Kinderen. Als je ouder wordt, leer je jezelf natuurlijk beter kennen en raak je geïnspireerd door muziek die dichter bij je staat. Voor mij ging dat van PJ Harvey tot David Bowie.”

Naast muziek kon Sylvie als kind urenlang verdwijnen op de zolder van haar oma, verzonken in een verzameling vintage stripboeken. Die magische wereld vormde uiteindelijk de inspiratie voor het nieuwe album, dat voelt als een toegangspoort naar een tijd waarin dromen nog groots waren en alles mogelijk leek. "Een Comic Trip kan van alles betekenen, zoals een reis," legt ze uit. "Op de platenhoes draag ik een bol over mijn hoofd – een metafoor voor het idee dat ik met zo’n klein object naar de maan kan reizen. Maar je kunt het ook zien als volwassenen die vrij letterlijk in een trip belanden en daarin vaak terugkeren naar hun kindertijd, of als een trip down memory lane. Als kind voelde alles overweldigend en intens, maar wanneer je als volwassene teruggaat naar die plek, lijkt alles ineens zoveel kleiner – zowel letterlijk als figuurlijk.”

"Big bold emotions
Another frame full of comic scenes
You see the world anew
Now, can I see it too?"
- Comic Trip

De eerste single en titelsong ‘Comic Trip’ vangt dat gevoel perfect. "Het nummer is een beeldende manier om uit te leggen waar het album over gaat. Het draait niet letterlijk om stripverhalen, maar om de manier waarop we als volwassenen te veel in de realiteit leven en vergeten te dromen. Vroeger las ik zelf veel strips en verloor ik me in mijn eigen fantasiewereld, waar alles mogelijk was. Dat gevoel wil ik vasthouden.” Of ze dan ook veel denkt aan volwassen worden? “Wat je op de plaat ook heel erg hoort en voelt is dat volwassen worden misschien wel mijn grootste angst is. Het is natuurlijk bullshit maar ergens voel ik ook best veel schrik voor dat er ergens een soort houdbaarheidsdatum op staat, zeker als vrouw op het podium. Nu heb je eindelijk je droom verwezenlijkt, en dan blijft er toch altijd een angst dat dat zomaar weer weg kan gaan. Het is ook niet dat ik hierin zelfverzekerder wordt met het ouder worden of door er veel mee bezig te zijn. Ik denk dat ik daarom ook graag naar mijn naïeve, kinderlijke zelf ga.”

Je kunt Sylvie kennen van haar eerdere projecten: de indiepopband Soldier’s Heart of als de helft van het, toen nog, duo Warhaus met ex-geliefde Maarten Devoldere (Balthazar). Die relatiebreuk was de inspiratie voor haar eerste solodebuut en ultieme gebroken-hart-plaat ‘Montbray’ uit 2021, waarin de artiest open kaart speelt. Hoewel het jasje van melancholie haar als gegoten past, slaat ze met ‘Comic Trip’ een andere weg in. Nog steeds met big, bold emotions, maar er is ook meer ruimte voor luchtigheid.

“Ik wist na ‘Montbray’ heel duidelijk dat ik een hoopvollere richting op wilde. Tegelijkertijd is het makkelijker om over heartbreak te zingen dan over iets moois dat op je afkomt, zonder dat het cheesy wordt. Dat maakte dit proces uitdagender. Maar het voelde ook logisch, omdat mijn leven op dat moment stabiel en hoopvol was. Op een bepaalde manier is het een mooie afsluiting van ‘Montbray’”, concludeert ze.“ Een nummer als ‘Comic Trip’ of ‘Hocus Pocus’ was lastiger, juist omdat ze avontuurlijker en optimistischer zijn. Het is moeilijk om in optimisme even eerlijk te blijven als in verdriet. Verdriet laat zich makkelijker vangen in lyrics, zonder dat het plat of overdreven voelt.”

"Quiet middle child 
Building castles 
In the snow 
Dodging bullets 
On the sixteenth floor
Turns a blind eye
to the war… and 
So I told her 

And daddy’s selling wine 
in a burning house and its burning down"

- Daddy’s Selling Wine In A Burning House

Toch gaat er op ‘Comic Trip’ niet enkel optimistisch aan toe. Sylvie neemt de luisteraar bijvoorbeeld ook mee naar een ingrijpend moment uit haar jeugd op ‘Daddy’s Selling Wine In A Burning House’. Dat nummer vertelt vrij letterlijk het verhaal van haar vaders wijnhandel, die door een ongeluk in vlammen opging. Onterecht beschuldigd van verzekeringsfraude, belandde hij zelfs in de gevangenis. “Het is uiteindelijk iets heel poëtisch geworden. Mensen vragen me vaak waar het nummer over gaat, en verwachten nooit dat het echt is,” vertelt ze. “Het was eigenlijk het makkelijkste nummer om te schrijven, misschien omdat het ook het donkerste en meest persoonlijke is. Ik had het binnen een dag af. Het zat al zo lang in me en moest er denk ik gewoon een keer uit. Net als bij een break-up song schrijf je zoiets in de eerste plaats voor jezelf en houd je er totaal geen rekening mee dat mensen het ook echt gaan luisteren. Pas een week voordat het uitkwam dacht ik: misschien moet ik mijn vader even bellen om hem op de hoogte te brengen.”

Met liefde als een rode draad door haar muziek, raakt ook ‘Comic Trip’ dat thema. In ‘Ride Away’ blikt Sylvie op een Lana Del Rey-achtige manier vooruit, terwijl het gaspedaal diep wordt ingetrapt in de bijbehorende videoclip. “Het gaat niet alleen over ontsnappen, maar ook over eigenwaarde en jezelf laten zien aan iemand die je niet juist behandelt. Durven kiezen om weg te gaan en terug naar jezelf te keren. Dat gevoel heb ik in een soort western-setting geplaatst. Ik had daarbij het beeld van een runaway bride in mijn hoofd—dat heb ik altijd krachtig beeld gevonden. Je werkt ergens naartoe, het lijkt je droom, maar uiteindelijk besef je dat je meer waard bent dan dat, en dat je de keuze hebt om te vertrekken.”

Aan de andere kant van de medaille sluipt juist ook het zoeken naar een thuis in het album. Neem bijvoorbeeld ‘Home‘. “Ik heb lang het gevoel gehad dat ik nergens echt thuis was. Ik was niet bezig met mijn eigen nestje te creëren, maar altijd op reis—als een nomade. Nu heb ik echt een thuis gemaakt, en voel ik dat ik dat juist heel erg heb gemist in alles. Het brengt me veel rust. ‘Home‘ gaat niet per se over een fysieke plek, maar ook over een persoon bij wie je thuiskomt. In dit geval is dat de mama’s boy waar ik over zing.”

Ondertussen zit de carrière van Sylvie al een tijd flink in de vijfde versnelling: onlangs sleepte ze maar liefst drie Belgische Music Industry Awards binnen, betrad ze twee (!) avonden op een rij het podium van een uitverkochte Ancienne Belgique en regent het 4-sterren reviews rondom de tweede plaat. “Ik denk dat wat ik nu doe echt iets is waar ik altijd van heb gedroomd en waarmee ik aan die magie van mijn kindertijd kan blijven vasthouden. Optreden is een beetje als een super power hebben - daar moet je goed bij stil blijven staan. Ik ben al een hele tijd bezig aan mijn carrière, dus het voelt voor mij niet als een soort sprong. Ik ben juist heel erg klaar voor alles wat er nu op me afkomt, en het voelt alsof ik dat ook heb verdiend.”

Blader door een paar artikelen over Kreusch en de titels vliegen je om de oren: femme fatale, onaantastbare vamp, raging redhead, diva uit het vagevuur. Niet onterecht, aangezien ze zich op het podium voortbeweegt met het gemak alsof ze er altijd heeft gestaan. Toch zit daar wel een contrast met het dagelijkse leven. “Voor mij is op het podium iets helemaal anders dan naast het podium. Dan ben ik eerder verlegen en rustig, sta ik niet zo graag in de belangstelling en durf ik vaak ook niet die persoon te zijn. Op het podium zijn er geen regels en kun je eigenlijk transformeren in een soort superwoman”. Hoe je kruipt in de rol van superwoman? “Het begint vanuit een soort survival: het ergste wat je kunt doen is weglopen. Ik denk juist door het tegenovergestelde te doen en groot te worden, larger than life, je kunt overleven. Je gaat op een manier ook wel terug naar je droomwereld op die plek. Als ik mijn ogen sluit zou ik evengoed dat kind kunnen zijn die voor de spiegel staat te dansen. Het enige verschil is dat je mensen hoort juichen, wordt aangemoedigd. Dat geeft ook veel energie, maar het is niet per se nodig. Ik heb uiteraard ook shows gehad waarbij er bijvoorbeeld niet zoveel mensen staan, daar kan ik juist ook erg van genieten. Dan kun je jezelf helemaal afsluiten”.

Over droomwerelden gesproken, kun je niet ontglippen aan de perfect geconstrueerde universums die Kreusch vangt in haar avant-gardistische videoclips. Als fulltime artiest én stijlicoon – het is niet voor niets dat ze werd gevraagd voor soundtracks voor Prada en Victoria’s Secret en als fotomodel voor Ann Demeulemeester – vloeit ze kunst en muziek moeiteloos samen, en dompelt ze je in drie minuten onder in een kleurrijke fantasie die zo uit een Wes Anderson- of David Lynch-film zou kunnen komen. “In video, op het podium, en met kleren - al die dingen zijn manieren om in je rol te kruipen. Om iets te creëren wat in de realiteit misschien niet kan, zonder enige beperking of regels. Ik ben niet zo conceptueel, in de zin dat ik op voorhand nooit weet waar het album of de beelden naartoe gaan”, zegt ze. “Als ik nu terugluister, dan zijn er altijd dingen zijn die ik nog zou willen veranderen. Maar soms is het ook mooi om niet teveel in die perfectie te gaan. Dan wordt alles een beetje te glad. Ik dacht altijd dat ik niet perfectionistisch was, maar sinds ik een soloproject heb, voelt dat wel zo. Je stelt jezelf ook breekbaarder op als het allemaal onder je eigen naam komt.”

Hoe het voelt nu het hele album er is? “Ik wil altijd graag het volledige verhaal vertellen. Soms voel ik me onzekerder als alleen de losse singles uit zijn. Live is het weer een hele andere ervaring—veel energieker. De komende show zal visueel anders worden dan wat ik eerder in Nederland heb laten zien. Ik weet zeker dat ik me helemaal los ga voelen.”