Achter de plaat met King Hannah: 'We gaan goed op verdriet'

Een klein jongetje zit op de betonnen trap onder een brug in Philadelphia, wanneer een busje stopt. Twee mannen lopen naar het jongetje toe. Eén van hen zou weleens zijn vader kunnen zijn, vermoed het indiefolk-duo King Hannah uit Liverpool, Hannah Merrick en Craig Whittle. Ze kijken vanuit hun busje toe.

He swung a hammer at that little boy's face
He missed on purpose, because he enjoyed it
(Milk Boy, I Love You)

Donker en licht. De twee worden vervlochten in King Hannah’s nieuwe album ‘Big Swimmer’, waarin hun roadtrip in een busje door het Midwesten van de VS tot leven komt. Dat dankzij de zwijmelende, praatzingende stem van zangeres Hannah Merrick (34) en het net zo bedwelmende, soms intens romantische elektrische gitaarspel van Craig Whittle (32).

Zo kan de luisteraar door het warme gitaargeluid op ‘Suddenly, Your Hand’ een romantisch gevoel krijgen, maar wie naar de tekst luistert, krijgt mee dat het tweetal verontrustende documentaires kijkt in de avonduren.

In het nummer ‘Somewhere near El Paso’ wanen we ons buiten een tankstation, middenin een eindeloos woestijnlandschap, waar een man die veertig dollar wint bij zijn vriend aankondigt dat hij die avond een sekshuis gaat bezoeken (‘...Poor girl deserves a warning…’). Eerder in het nummer at Hannah haar ontbijt, een mueslireep, op haar motelbed met bloedsporen.

En dan is er weer licht, nu in de wereldstad waar de twee het gelukkigst zijn. In ‘New York, Let’s Do Nothing’, het meest upbeat-nummer op het album, klinkt Hannah’s stem dan weer speels en uitdagend.

'Cause I feel good when I am in
New York Just doing nothing

Volgende week woensdag treedt King Hannah op in Effenaar. Nu in een viertal, met drummer en bassist erbij. De twee vertellen in een videogesprek over hun aankomende Europese tour. “Live optreden zien we als een verlengsel van het album”, zegt Hannah. “Je hebt de liefdevolle energie van het publiek om mee te werken.”

Het tweetal is nog niet bekend bij een breed publiek, maar wel hebben ze al hun eerste muzikale sporen verdiend. Hun doorbraak kwam na hun albumdebuut ‘I’m not sorry I was just being me’ (2022), instrumentaal een testament voor hun liefde voor American-roots muziek en tekstueel het alledaagse: van ruzies tot warme herinneringen aan de inmiddels ongrijpbare jeugd.

Het album ligt bij menig indiefan in het Verenigd Koninkrijk in de platencollectie. En de roadtrip was slechts een excuus voor een tour door Amerika, waarin ze in de voorprogramma’s speelden van indie-beroemdheden Kurt Vile en Thurston Moore. “Het eerste album waren meer losse nummers die op zichzelf stonden”, zegt Hannah. “Voor dit album wilden we meer storytelling.” Craig voegt toe: “Het gaat veel om spontaniteit, terwijl we juist zien dat veel bands net zo strak willen spelen als op de plaat. Dat krijg je toch niet voor elkaar met alle soundeffecten. Wij willen dat mensen de nummers écht herkennen en dat ze tegelijkertijd live een eigen leven leiden.”

Op het tweede album van het duo, ‘Big Swimmer’, wekt het alledaagse existentiële vragen op. Dat gebeurt vooral observerend. “Hannah stopt geen oordelen in haar teksten”, zegt Craig. “De luisteraar wordt niet verteld hoe die zich ergens bij moet voelen bij bijvoorbeeld een bebloed bed. De omschrijving doet het werk. Ik denk dat dat het album sterk maakt.”

Craig zag Hannah voor het eerst tijdens een bandavond toen ze allebei in Liverpool studeerden. Hannah zong op het podium een akoestisch nummer. Craig was meteen overtuigd van haar talent. “Haar stem was fantastisch. Ze blies me omver.”

Anderhalf jaar later leerden ze elkaar kennen écht kennen: ze kwamen in dezelfde bar te werken. Al gauw kwamen ze vóór hun nachtdiensten samen om muziek te maken. “Ik zocht een gitarist om me te helpen”, zegt Hannah, die tweemaal benoemt slechts een paar akkoorden te kennen. “En sinds we zulke goede vrienden waren geworden, voelde het als vanzelfsprekend om dat met Craig te doen.”

Ieder schrijven ze apart hun teksten voor het album. Hun muzieksmaken komen niet volledig overeen. “Maar als Craig van iets houdt, dan geldt dat over het algemeen ook voor mij”, zegt de zangeres. “Zoals scrappy gitaarspel, denk aan Neil Young. Craig liet hem horen en ik dacht: ‘Oh my god.’”

De twee zitten door een verhuizing ieder bij hun ouders thuis. En hoewel ze niet voor dezelfde webcam zitten, vullen ze elkaar natuurlijk aan. Soms verbaal ping-pongend, als de ander even stilvalt.

Hannah: “En dan nu door naar de vocals. We houden van tijdloze, vrouwelijke stemmen uit de jaren ‘70. Voorbeelden noemen vind ik lastig…"
Craig: “Joni Mitchell, maar ook jongere zangeressen als Weyes Blood. Ook 70s country met een grainy stem, boordevol kracht en emotie. Ik hou van romantische muziek die je verdrietig maakt…”
Hannah, lachend: “I love it. Maar heel verdrietige nummers kan ik niet naar luisteren. Die maken me zo verdrietig dat ik makkelijk in tranen uitbarst.”

Op sociale media deelt King Hannah weinig over hun privéleven. “Ook toen ik jarig was hebben we niets daar over gepost”, zegt Hannah. Het tweetal geniet meer van de aardse, op het eerste oog mundane zaken. Een kip die ligt te bakken in de oven, zoals in de afsluiter van het album, ‘John Prine on the Radio’.

I've been looking, I can't find an answer
And I can't concentrate on much these days
There's room in the kitchen if you wanna join me
I'm cooking up something and listening to
John Prine on the radio
And feeling alright
The chicken's been in the oven now
Since quarter to five
I hope it hasn't dried out
I hope I haven't ruined your night
But John Prine on the radio
Makes me feel alright

“Het eindigt met ons weer terug in de keuken en ons normale leven”, zegt Craig. “We tourden zó lang, dat het op een gegeven moment steeds ging over naar huis gaan, een kip bakken en een film kijken. Je gaat die huiselijke zaken missen. We schrijven over zaken die normaal, intiem en alledaags zijn. Dat is ook de rode draad door het album. We schrijven over deze saaie dingen om ze een gewicht te geven.”

Het woord ‘boring’ spreekt Craig met minder overtuiging uit. Vindt hij het huiselijke niet stiekem het allerleukst? “De voordeur op slot, thuisblijven, de regen buiten…”, zegt Hannah voordat Craig kan antwoorden. “Het is een droomscenario. En zeker niet saai voor ons.”

En zo werd uitgerekend ‘John Prine on the Radio’ de afsluiter van het album. Dit in plaats van het gelijknamige ‘Big Swimmer’, dat ze eerder zagen als een passend einde na een veelbewogen roadtrip door het Midwesten: ‘...I’m a Big Swimmer, I’ll swim at anything…’. Op de achtergrond horen we de stem van Sharon van Etten. De Amerikaanse indiezangeres werd na het horen van King Hannah’s debuutsingle Crème Brûlée (2020) meteen fan. Ze deelde het nummer op haar Instagram-verhaal.

“We bedankten haar heel erg en bleven in contact”, zegt Hannah. “Ze is zó lief en ondersteunend, ook al hebben we alleen maar via e-mail contact gehad door de afstand tussen LA en Liverpool. Ze hoefde helemaal niet op ons album te verschijnen; dat ze dat toch deed betekent heel veel voor ons.”

King Hannah trapt de Europese tour af in het Verenigd Koninkrijk. Van de dertig concerten zijn er drie in Nederland: Den Haag, Amsterdam en Eindhoven. “We love The Netherlands!”, zeggen ze, ditmaal in koor. “De stadjes in de provincie waarin iedereen op een fiets rondrijdt”, zegt Hannah. “Open, kalm… Prachtige plekken”, voegt Craig toe. Hannah: “Iedereen ziet er heel gezond uit. Alles is zo schoon.”

Over nieuw materiaal denken ze nog niet na, maar angst voor een gebrek aan inspiratie is er allerminst. “Voor nu is het even touren, we gaan proberen wat te schrijven in de anderhalve maand tussenpauze”, zegt Hannah droogjes.
Craig: “Je moet die schrijfmomenten pakken als ze naar je toe komen...”
Hannah: “En die komen pas als ik ga zitten. Got no idea!”