Achter de plaat met Charlie Parr: "Ik heb slechts een vaag idee waar dit nummer over gaat"

Opgroeiend tussen de lucht-getinte meren en het groen van Minnesota, krijgt Parr 'the bug' voor muziek te pakken door de grote platencollectie van zijn ouders. Met het nostalgische geluid van vinyl als soundtrack van zijn jeugd, verliest hij als jonge knul zijn hart aan oude folk, blues, country en vroege r&b. "Daardoor ontstond de wens om mee te kunnen spelen. Toen in Mance Lipcomb en Lightnin' Hopkins hoorde, vroeg ik mijn vader om een gitaar."

De singer-songwriter is pas acht jaar oud, wanneer hij op eigen houtje de kunsten van de snaren leert. En het is niet bij slechts zes snaren gebleven, ook de 12-snarige gitaar is hij machtig. Volledig verslaafd aan het tokkelen, wil hij niets anders dan als fulltime troubadour door het leven. Toch laat het eerste werk een tijdje op zich wachten, al haalt hij dit later zonder moeite in. In 2002 maakt Parr zijn debuut met het album 'Criminals & Sinners', waarna hij in de opvolgende twintig jaar nog eens achttien platen uitbrengt. Met als laatste toevoeging aan zijn oeuvre; 'Little Sun' (2024). 

Spelenderwijs vindt Parr zijn weg in de wereld van songwriting en storytelling. En met zoveel werk in zijn oeuvre lijkt het voor hem een koud kunstje. "Mijn proces heeft altijd bestaan uit het creëren van een verhaal. Deze schrijf ik uit en dan ga ik op zoek naar de melodie die erbij past. De melodie begint meestal in mijn hoofd, en landt dan als akkoorden op de gitaar."

Vervolgens kiest hij de zinnen uit die het beste werken bij de melodie en het verhaal vooruithelpen. "Het is voor mij belangrijk om het verhaal in beweging te houden." Iets wat je terug kan zien in de opbouw van zijn songs, die veelal bestaan uit verses, met soms ruimte voor een terugkerend refrein. "Ik probeer behoorlijk agressief te zijn bij het bewerken."

Doordat hij erg geïnspireerd is door ouderwetse, folk-blues gitaarstijlen, heeft hij naar eigen zeggen de neiging om snel te vervallen in die patronen wanneer hij een nummer schrijft. "Ik probeer een beetje uit die sleur te komen, maar eerlijk gezegd is dat wat ik het leukste vind. En als ik een nummer kan overbrengen zonder veel extra dingen, vind ik dat het beter is." 

Met zijn 19de album doorbreekt de troubadour één van zijn patronen. 'Little Sun' markeert namelijk een behoorlijke omslag in zijn opnameproces. Waar hij eerder al zijn platen solo opneemt en ongepolijst uitbrengt, hoor je op zijn nieuwste album een scala aan muzikanten waarmee hij en producer Tucker Martine een voller geluid willen creëren.

"Ik heb op hem vertrouwd om een organisch, live geluid te krijgen. Ik wilde dat het spontaan klonk, ook al is het vrij goed doordacht. Het grootste deel van de plaat is live opgenomen in de studio, waarbij sommige delen later zijn opgenomen. Het was eigenlijk vrij eenvoudig en leuker dan verwacht. Ik had niet het gevoel dat het een strijd was om nummers zo over te laten komen als ik had gehoopt. De uitdaging was vooral dat we meer ideeën hadden dan liedjes en tijd."

Parr, die normaal gesproken veel en met liefde on the road is, verblijft tijdens de opnames een week in Portland. Zijn tijdelijke leven daar gaat te boek als zijn fijnste herinnering aan de maak van dit album. "Ik heb echt genoten van het leven in Portland. Ik hield van mijn kleine appartement en mijn wandeling naar de studio en weer naar huis. Het voelde erg comfortabel voor mij."

De titeltrack 'Little Sun' schrijft Parr met vriend, mondharmonicaspeler en schrijver Tony 'Little Sun' Glover in gedachten. De albumtitel is daarmee een eerbetoon aan een van zijn grootste inspiraties. "Hij woonde in Minneapolis en had een enorme invloed op mijn muziek en houding, maar was ook een zeer invloedrijk persoon in het algemeen. Hij was ondersteunend en aardig voor me, en een briljante muzikant. Hij overleed een paar jaar geleden en ik was vereerd dat ik werd gevraagd om samen met 'Spider' John Koerner een aantal nummers te spelen bij zijn herdenking."

In totaal telt het album acht tracks die je meenemen door koude landschappen en de levens van personages die hun weg vinden door ervaringen als ouder worden, armoede en verlies. Het nummer waar hij zich het meest verbonden mee voelt? "Pale Fire, al heb ik deze nog niet veel gespeeld tijdens shows. Ik weet niet waarom deze in het bijzonder met mij resoneert. Misschien omdat ik slechts een vaag idee heb van waar het over gaat."

"Do you recognize my face?  
We’ve been sitting here for so many years  
You wouldn’t believe how much I’ve aged"  

Zo klinkt het in de openingstrack 'Portland Avenue'. "Oorspronkelijk ging het nummer over de ziekte van Alzheimer." Iets wat voor Parr dicht bij huis komt. In een interview met Americana UK vertelt hij eerder al over zijn moeder die struggled met dementie. "Maar het lied is algemener geworden. Nu voelt het alsof het ook over andere dingen zou kunnen gaan. Dit nummer bevat eigenlijk niet veel meer van mij, en op een grote manier voelt het ook niet af voor mij."

Het is geen vreemd gegeven voor Parr om zijn liedjes geen definitieve boodschap te kunnen – en willen – toewijzen. Hij gelooft er dan ook in dat nummers nooit écht af zijn en staat erom bekend om zijn muziek constant te herschrijven. Ook de songs op 'Little Sun' zijn slechts momentopnames en zullen ongetwijfeld met het voorbijgaan van de tijd veranderen, zoals ook de maker zelf verandert.

Voordat Parr zijn leven volledig wijdt aan zijn troubadour-bestaan, werkt hij eerst jaren als hulpverlener voor daklozen. En nog altijd is hij is hij toegewijd aan het informeren en zich uitspreken over problematiek rondom armoede en dakloosheid, wat zich vertaalt naar kritische songs over de moderne maatschappij, waaronder het nummer 'Stray'.

"How can you say there’s a stray 
In the middle of your town 
He can feel the anger in your eyes 
Where empathy should be found"

"Er zijn veel mensen die gedwongen zijn om buiten te leven, en het klimaat om hen te helpen heeft voor mij zeker een beetje kouder aangevoeld." Het killer worden van de maatschappij is voor hem niet alleen voelbaar, maar ook duidelijk aanwijsbaar. Parr steekt af over de vijandige architectuur en overlastwetten, die het voor autoriteiten gemakkelijk maken om degenen die met armoede te maken hebben te criminaliseren en te straffen. "Het is een ingewikkeld probleem, en er is een ingewikkelde en dure oplossing voor nodig. Maar als we kunnen proberen ons in te leven in mensen en onthouden dat we allemaal fundamenteel hetzelfde zijn, kunnen we misschien de diepgewortelde en al lang bestaande oorzaken van het probleem veranderen."

Hoewel de storyteller de kern van zijn songs niet altijd kan duiden, vertellen ze tussen de regels door, voor wie goed luistert, veel over het eigen leven en de zorgen van de troubadour. "Ik denk dat kunst altijd een stukje autobiografie bevat, of we dat nu willen of niet." 

"I’m moving awfully slow these days 
Don’t bother to wait, just go on your way 
And I’ll catch up or either stay behind 
Don’t let my plans worry your mind" 

In de nummers 'Sloth', 'Ten Watt' en 'Portland Avenue', bezingt de Amerikaan het ouder worden. Het is een onderwerp dat hem bezighoudt, nu hij zelf steeds meer de impact voelt van het verstrijken van de tijd. "Ouder worden heeft invloed op alles wat je dagelijks doet, en daarmee ook op het schrijven van liedjes. Ik ben geïnteresseerd in het luisteren naar andere mensen van mijn leeftijd die nog altijd schrijven – Ik ben altijd geïnteresseerd in wat mensen zeggen over de tijd van het leven waarin ze zich bevinden." 

Met al meer dan twintig jaar aan een muzikantenbestaan op de teller, kan Parr zich niet gelukkiger prijzen. "Ik heb al het succes waar ik ooit van gedroomd heb. Ik ben elke dag dankbaar voor wat ik heb en voor de mogelijkheid om elke dag gitaar te spelen, of er nou iemand luistert of niet. Ik kijk uit naar elke nieuwe dag en doe mijn uiterste best om mijn verwachtingen eenvoudig te houden en in overeenstemming te houden met mijn werkelijke behoeften. Ik streef ernaar om telkens weer mijn dankbaarheid te beoefenen."